Human League

Spontanicznie = magicznie

Żegnałyśmy Anę, bo dziś rano wyjechała z powrotem do Berlina. W Time Caffe oprócz nas, tylko samochody.

Czym prędzej przeniosłyśmy się do Planu Be. "Czym" jak widać, "prędzej" tez.

A że po drodze spotykałyśmy znajomych, i odbierałyśmy telefony, do Planu Be dotrałyśmy już nie we 3, a w kilkanascie. Wśród kilkunastu nawet moja Sis! Zgarnięta wraz Magdą z Placu 3 Krzyży.

Zosia pozowała:

JEJ siostra, JEGO brat

Ana i Ju

Norweg w Warszawie

Maciek i Ala

Mo w ślicznym zestawieniu kolorystycznym

MK do kwadratu

Oraz mistrz trąbki, który wywróci świat muzyczny do góry nogami:

Aga i ja by Macio M.

Tylko znów się nie wyspałam

zajrzyjcie też na epicentrumchaosu . To samo z punktu widzenia Mo czyli mojej mentalnej siostry. Kliknij TUTAJ

w skrócie: będzie dobrze. Skooti, u Ciebie też :-)

 Stina Nordenstam

Nawet w pracy potrafię się zrelaksować. Albo raczej, w trakcie przerwy obiadowej. Wiadomo. "Kto pracuje, temu smakuje" :-). Pół godziny śmiechu w Baretto z Dariem i Vaciem, stolik na zewnątrz, lemoniada, ulubiony karczmarz. Tylko Jurka brak.

nowy projekt koszulki dla obsługi Barettoby Dario

nam się nie podoba

tylko 10 min w second handzie, a taka zdobycz! miao miao łowy. Oglądać koniecznie z załączonym podkładem muzycznym.

 Rap Cat!

Nie spałam z pół nocy. Za duża dawka netu po tygodniowym odwyku. A już o 10. Świeża i opalona. Punktualna, co do minuty. W drzwiach stanęła. Ana. Na na na na. 

Następnie postanowiła zamieszkać u mnie pod stolikiem:

i zapuścić mi włosy w trybie natychmiastowym:

Przyszedł Tomek z półgodzinnym snem. Bo Warszawa na Chłodnej bawiła się do rana.

Przerwaliśmy tylko na muffina. 

I Ala przyjechała prosto z Poznania. Z nową torebką loverebel.pl

relaksowałyśmy się na balkonie przez chwilę

i poszłyśmy "w miasto". Gdzie spotkałyśmy Monię Monalogic. Na szczęście nie trzeba było jej długo namawiać na ciąg dalszy już "między nami".

Bo wiedziałam "a pelle" (intuicyjnie), że mamy wiele wspólnego. Ale nie że aż tyle...

Powietrze było wilgotne. Rower został u Cherubinka. A my przeniosłyśmy się na Raszyńską.

 i było tak:

Dziewczyny pomagały ścielić łóżko:

a w łóżku:

I poranek prawie jak co dzień. Tylko weselej niż ostatnimi czasy. Choć też ze śniadaniem do łóżka.

 A jednak się da. Wrócić do życia.

Na początku unikałam jej jak ognia. Ten kolor włosów, choć najpiekniejszy w świecie, odciągał mnie od TERAZ do WTEDY . Gdzie ja już nie chcę być. -"Mogę przymierzyć Twoje buty?" -"Nie". "Moge przyjść do twojego pokoju zobaczyć twoje ubrania?" -"Nie teraz". Poobawisz się z nami, my będziemy mieć sklep z produktami na pchły, i Ty przyjdziesz do nas z twoim psem" - "Nie mam psa". Ale po kilku dniach wymiękłam. Ten szczerbaty uśmiech i ogień we włosach. Proszę. Kto by nie wymiękł. "Masz, możesz sobie chodzić w moich butach. Tak, możesz mierzyć do woli wszystkie bluzki i sukienki. W sklep się nie pobawię. Chodźmy porobić zdjęcia."

Dla Julki i Pauli. Spóźnione: